Eerste gedachte

Dit is de eerste gedachte van deze blog, en dan nog nauwelijks een gedachte. Eerder een mentale notitie van het begin van mijn schrijven hier. Ik zou het zelfs geen schrijven willen noemen. Laat ons het op typen houden. Ik wilde gewoon een plaats om mijzelf uit te drukken.

Verwacht hier geen fraai gevormde zinnen of onderbouwde meningen. Ik wil me alleen maar verbrokkeld als ik ben uitdrukken, enkel nog typen wanneer ik daar zin in heb. Ooit heb ik er wel van gedroomd om schrijver te worden. Dat leek me het allerbeste wat iemand kon zijn. Maar waarschijnlijk hield ik meer van het idee een schrijver te zijn dan van het schrijven zelf. Dus wil ik alleen nog schrijven zonder het te willen worden.

Want ik kan geen verhalen schrijven. Niet omdat het me ontbreekt aan verbeeldingskracht of intelligentie. Het probleem is gewoon dat de verhalen die ik begin niet tot leven komen. Ik overdrijf hier natuurlijk, maar ik overdrijf graag en ik schrijf voor mijn plezier. Ik bedoel eigenlijk dat ik niet in die staat geraak waarin mijn verhalen een eigen leven beginnen leiden en ik ze alleen maar hoef te volgen. Dus waar het verhalen schrijven leuk wordt. Het is in mijn geval integendeel zwoegen van begin tot eind.

En wat is dat voor een leven? Zwoegen om rond te komen en dan na de werkuren nog eens zwoegen om iets te bereiken wat toch niet in je zit. Dat slaat helemaal nergens op, dat is helemaal niets begrijpen van het leven. En wie kan er nu schrijven als hij niets begrijpt? Doe me dan maar wat doelloze gedachten.

Ik zou veel meer kunnen schrijven. Véél meer. Ik zou een woede en een verdriet kunnen uitdrukken, en daarna ook een vreugde, een immense tijdelijke vreugde, en wanhoop en onverschilligheid. Ik zou zelfs grappig kunnen zijn. Zo grappig dat het pijn doet. Ik zou dat allemaal kunnen als ik hetgeen ik diep vanbinnen in me aanwezig voel, naar buiten zou kunnen brengen. Ik weet alleen niet hoe. Het zit vast.

Dus typ ik wat in het rond met de energie die ik overhoud nadat ik aan mijn verplichtingen voldaan heb, en ben ik een blog begonnen om dit getyp aan de wereld kenbaar te maken. Niet omdat ik denk iets te zeggen te hebben. Ik heb niets toe te voegen aan alles wat er gezegd wordt, geen enkele mening die ik kan aanbrengen is uniek, of uniek onderbouwd. Ik weet dat het andere mensen niet tegenhoudt om hun meningen desondanks te delen. Maar mij gaat dat niet af. Ik zwijg liever als ik niets wezenlijks bij te dragen heb. Het probleem is dat ik nu al zo lang gezwegen heb, dat ik op ontploffen sta, dus druk ik mezelf lukraak uit in de hoop mezelf te kunnen ontmantelen.