Als april de wreedste maand is, seringen bloeiend uit het dode land, dan is oktober de zachtste.
De wilde, overdonderende bloei van de zomer is uitgeraasd. Het einde van de opgefokte temperaturen bevrijdt de mensen van de verlammende opwinding die ze de voorbije maanden in hun greep hield, hun harten met de meest ambitieuze plannen vulde, die het leven uit hun oververhitte aderen zoog. Alsof ze niet meer waren dan brandstof voor de immer stralende, soevereine zon. Het vallen van de bladeren, het inkorten van de onnatuurlijk lange dagen, het bedaren van de hitte, brengt een diepe, langverwachte rust over stad en platteland. In de lucht hangt een zacht verval. De aardbodem kweekt een korst van bladeren, en toch turen de bomen nog fier naar de hemel, overschaduwen ze de aarde met een weelderig bladerdek waar duizend kleuren in geweven zijn.
Tussen de overdonderende bloei van de zomer en de barre koude van de winter beheerst een mengeling van rust en opwinding de gemoederen. Er bestaat geen beter moment om ’s middags te leven, vrij te zijn en in een nabijgelegen park te gaan zitten onder de zachte warmte van de najaarszon. Daar treft de tot rust gekomen, contemplatieve mens een ongeëvenaarde opeenvolging van lichtschakeringen en kille noordenwinden, het verkleuren en afsterven van bladeren, de aanwezigheid van gelijkgezinde eenzaten, voorbij hollende honden en fietsers. De koude die er nog niet is, maar die hij in zijn lijf voelt opkomen, het nog openstaande wolkendek, de trage, maar besliste doortocht van mens en dier, verschaffen hem een ontvankelijkheid voor schoonheid dat door geen enkel moment van het jaar geëvenaard wordt.
Niets is mooier dan het koppig aanhouden van de laatste bloeiers, de pas geopende vergezichten, de veelkleurig wapperende bladeren, het gouden licht dat zijn koninklijke zegen over dit alles laat stralen, de tijd doet stilstaan, de adem doet stokken, de zintuigen en het hart betovert.